იყავი ის რაც ხარ, ყველა სხვა როლი დაკავებულია!

***

ტრაკზე  პეპელა მისი სურვილით დავიხატე. მისი ფულითაც. მის გამოც. ყველაფერი ერთად. მითხრა, რომ ძალიან მომიხდებოდა ტატუ, მითხრა, რომ სიახლეები მხოლოდ კარგია და დამარწმუნა,  რომ ეს უბრალოდ საჭირო  იყო ჩვენი ტრაკში წასული (რა სიმბოლურია) სექსუალური ურთიერთობის გადასარჩენად. მერე ფიგურა ერთად ავარჩიეთ შავყდიან კატალოგში.

ჯერ მე დავათვალიერე ყველაფერი, ბოლოს კი ჩემ მიერ შერჩეული ვარიანტები მასთან შევათანხმე. ზოგი ეგრევე დაიწუნა, ზოგიც _ განსჯის მერე. ბოლოს რაღაც უცნაური ბორჯღალი და პეპელაღა შემოგვრჩა.  პრინციპში, საყოყმანო ბევრი არაფერი იყო (საყოყმანო _რა საშინელი სიტყვაა, არა? ). პეპელა ცალსახად სჯობდა, მაგრამ იმ იდეამ, რომ მეც მორიგი პეპელადახატული გოგო უნდა გავმხდარიყავი, ძალიან დამწყვიტა გული.

_ პეპელა ძალიან ბევრ გოგოს ახატია. უზომოდ ბევრს_  ვცდილობდი, დამაჯერებელი ვყოფილიყავი.

_ ბორჯღალს კი  ალბათ მხოლოდ რაგბისტი გოგონები იხატავენ_ ამბობდა ის და იღიმოდა.

_ ხომ გესმის, რომ ამ კონკრეტულ პეპელას არაფერს ვერჩი, ლამაზია. უბრალოდ ვცდილობ, რომ კარგად ავწონ–დავწონო ყველაფერი

_ დამიჯერე, შენს სხეულზე ვინც ამ პეპელას ნახავს, ხმასაც ვერ ამოიღებს ბანალურობაზე. მეტსაც გეტყვი, უბრალოდ, ხმას ვერ ამოიღებს _ მომეფერა და შეკამათება შეუძლებელი გახდა.

გადაწყდა. დავიხატე. ტატუირების პროცესი ძალიან მტკივნეული არ ყოფილა, მაგრამ გარკვეული დისკომფორტი მაინც შემექმნა. ჩხვლეტები, წვა, დიდხანს წოლა, უხერხულობა.  ის იქვე იჯდა და უყურებდა, როგორ ჩნდებოდა ჩემს სხეულზე ის, რისი დანახვაც ასე უნდოდა. სახეზე ეწერა, რომ  ძალიან ბედნიერი იყო. მე კი საშუალოდ ბედნიერი ვიყავი, თუ ასეთი რამე საერთოდ არსებობს.

მერე მე ჩვენს სახლში წავედი. ის_ საქმეებზე.

***

მგონი, ამდენჯერ ჩემი ტრაკისთვის არასდროს შემიხედავს სარკეში. კისერი მეტკინა. ტატუ ხან ძალიან ლამაზი მეჩვენებოდა, ხანაც საშინლად მახინჯი.  ბოლოს გადავწყვიტე,  ჩამეცვა.

ბევრჯერ წამიკითხავს, თავში არსებულ ქაოსს მწერლები  ერთმანეთში გადახლართულ ძაფებს რომ ადარებენ ხოლმე. მე კი მეჩვენება, რომ არეული აზრები ყველაზე მეტად ჩანთაში ჩაგდებულ ყურსასმენებს ჰგავს. ვერაფრით გაიგებ, როგორ ეხვევა სადენები ერთმანეთში შენი ჩარევის გარეშე.

სანამ მოვიდოდა, აბაზანაში შევედი. წყალი შევისხი და თვალების გარშემო გაჩენილ მუქ რგოლებს დავაკვირდი. 3 არც ისე შესამჩნევი რგოლი იყო თითო თვალზე: უძილობა, სიგარეტი, ალკოჰოლი.

მერე კიდევ მიკვირს, რომ ჩემთან სექსი აღარ უნდა_ გავიფიქრე გულდაწყვეტილმა და ტირილი მომინდა.

გადავწყვიტე, სახლი დამელაგებინა, სანამ მოვიდოდა. დავიწყე კიდეც და შუა გზაში მივატოვე. რა აზრი აქვს, რა აზრი აქვს_ მხოლოდ ეს მიტრიალებდა თავში. მთელი ეს აბსურდი_ სახლის დალაგება, მაშინ, როცა იცი, რომ მეორე დღეს ისევ დასალაგებელი იქნება_ ყოველთვის თვითმკვლელობას მანდომებდა.

მისი ნაბიჯების ხმა რომ გავიგე, ოდნავ გამაჟრჟოლა. ძალიან ხალისიანად შემოვიდა. მომეხვია, მომეფერა.  წვენი მოვიტანეო, მითხრა. მაცივარში შევდგი. ცოტა ხანს ტელევიზორს ვუყურებდით. მერე მას მობეზრდა და გამორთო. ხელი მომკიდა და საწოლისკენ წამიყვანა.  თვითონ მაისური გაიძრო და საწოლზე ჩამოჯდა. მე ფეხზე ვიდექი  მხოლოდ ტრუსის ამარა.

_ ბოლომდე გაიხადე– მითხრა უემოციოდ.

გავიხადე.

_ მუცელზე დაწექი

დავწექი.

უსიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა. მისი მზერა ძალიან ცხადად ვიგრძენი.

გადმოტრიალება დავაპირე, მაგრამ ხელი ზურგზე დამადო და გამაჩერა.

_ ასე იწექი _ მითხრა საკმაოდ ჩუმად, მაგრამ მე ყურები ლამის გამისკდა, ისეთი ხმამაღალი მეჩვენა ეს სიტყვები.

და მე ვიწექი. და მე ველოდებოდი, რომ შემეხებოდა, ველოდი, რომ რამეს მეტყოდა, მომეფერებოდა. და მას არაფერი არ უქნია. შარვალიც კი არ გაუხდია.

გადმოვბრუნდი და ისევ მის მზერას შევეჩეხე. მოწყენილი იყო.

_ ეტყობა, აღარ მინდიხარ _ მითხრა ძალიან სევდიანად.

_  ბორჯღალი უნდა დამეხატა _ ვუთხარი და გავუღიმე. [გამუდმებით მაოცებს ჩემი უნარი, ვიყო მშვიდად, როცა სამყარო თავზე მემხობა]

ცოტა ხანს ვუყურე. არ განძრეულა. ამიტომ მე მომიწია მისთვის იმის თქმა, რაც უნდა გაეკეთებინა.

ადგა, ჩაიცვა, წავიდა.

მეც ავდექი, ჯერ  უმიზნოდ დავდიოდი, მერე მაცივართან მივედი და წვენი გამოვიღე. კამპა. ალუბალი.

მუცელში პეპლები დაფრინავდნენ. მაგრამ არა სიხარულის. ესენი უფრო უბედურების პეპლები იყვნენ, იქამდე რომ ეხეთქებიან ნათურას, სანამ არ დაიხოცებიან.

თავში  ყველაფერი აირია: ჩვენი საერთო კომუნალური გადასახადები, სარეცხის თოკზე გაკიდული მისი სველი წინდები, მისი სუნი და ჩვენი არარსებული სექსი.

***

ტატუს  სრული მოშორება საკმაოდ მტკივნეული აღმოჩნდა, მაგრამ გმირულად გავუძელი. გამუდმებით იმაზე ვფიქრობდი, რომ ტკივილი, რომელიც ამ პროცესს ახლდა, მომავალი დღეების ტკივილს შეამსუბუქებდა.

ასე მითხრეს, კარგია, რომ მალევე მოხვედი, თორემ  მერე უფრო გაგიჭირდებოდაო.

შთამბეჭდავი დასასრულისთვის აქ იმის თქმაც შეიძლება, რომ ჩემმა პეპელამ, ისევე როგორც ყველა სხვა პეპელამ ამქვეყნად, მხოლოდ 3 დღე იცოცხლა.

მაგრამ

მგონი

არ ღირს.