 ყველამ იცის, რომ მე ის გოგო ვარ, სექსებზე რომ წერს, მაგრამ აი, გადავხედე ბლოგის ბოლო ჩანაწერებს და რამდენი ხანია, სექსზე და დილის ორგაზმებზე არაფერი დამიწერია. განა იმიტომ, რომ საწერი აღარაფერია, უბრალოდ ვეცადე, თავი სხვა რამეების წერაში მომესინჯა. ვიზიტორების რაოდენობა არ შეცვლილა, სამაგიეროდ დღეში რამდენჯერმე ვპასუხობ კითხვას: რატომ შეიცვალე? რაც ჩემს ენაზე ითარგმნება, როგორც: სადაა სექსები?რას ვიზამთ, მე თვითონ მოვახდინე ჩემი იმიჯის პოზიციონირება ამ გზით (იმიჯის პოზიციონირება  ). დროთა განმავლობაში, კი იმიჯმა მოახდინა ჩემი პოზიციონირება და ნელ–ნელა დავემსგავსე იმ ანინას, როგორადაც მიცნობთ თქვენ ყველანი. არ გამკვირვებია. უკეთეს შემთხვევაში, ჩვენ ყველანი ვხდებით ისეთები, როგორებადაც ვასაღებთ თავს. უარეს შემთხვევაში კი _ არ ვხდებით, მაგრამ გვგონია, რომ ვხდებით.
ჩემი იმიჯის კვლევას დიდ დროს ვუთმობ ხოლმე (აქ წარმოიდგინეთ სიტუაცია: საღამოობით ვზივარ და ვიწერ, რა უნდა ვთქვა მეორე დღეს, რომ ხალხს ანინა ვეგონო :დ) ასე თუ ისე, საკითხი: როგორ ვქმნით იმიჯს და მერე როგორ ვხდებით მისი მონები_ ჩემთვის აქტუალურია. არსებობს სია, რომლის თითოეული კომპონენტი ჩემთვის და ჩემი იმიჯისთვის შეუფერებელი მეგონა, მაგრამ ახლა ვცდილობ თითოეულ პუნქტს გადავხედო დ რაციონალური ახსნა მოვუძებნო: რამდენიმე მაგალითს მოვიყვან: 
ამ ბოლო პერიოდამდე ძალიან დიდი ხანია არ მიტირია. არაფრის გამო. მაშინაც კი, როცა ძალიან ცუდად ვიყავი, ჩემს თავს ვეუბნებოდი: ახლა არ ატირდე, თორემ გული ამერევა შენზე. ერთხელაც აღარ მითქვამს, დიდხანს ვიტირე და მივხვდი, რომ ტირილის მერე თავს უკეთ გრძნობ. ამის შემდეგ სულ ვტირი. ყოველ საღამოს :დ არა, არა, ვხუმრობ, მაშინ ვტირი, როცა მეტირება, ანუ საკმაოდ იშვიათად  ამას რაციონალური მიზეზი აქვს: ჩემი ფეხები არ მომწონს, თუმცა რა თქმა უნდა, სამყაროში მოიძებნება კაბები, რომლებიც ,,ტანზე დამაკვდება”. ჩემთვის ტრაგედიაა ის გამოფხიზლებები, დედა რომ მიწყობს ხოლმე. დავაკონკრეტებ: დღეები, როცა დედა ჩემს ყველა შარვალს ერთად რეცხავს, რომ როგორმე კაბის ჩაცმა მაიძულოს. ასეთ დროს კარადაში არსებულ კაბებს სათითაოდ ვიღებ , ვისინჯავ, ვიხდი, შიშველი ვჯდები კომპიუტერთან და გარეთ არ გავდივარ, სანამ შარვლები არ გაშრება. სწორად გამიგეთ: სამოსთან იმდენად არ მაქვს პრეტენზია, რამდენადაც იმ კორექტივებთან, რომლებიც მას შეაქვს ჩემს ქცევაში. რატომღაც მგონია, რომ როცა კაბა გაცვია, ცუდი სიტყვების თქმა არ შეიძლება, დალევა არ შეიძლება, ბორდიულებზე ხტომაც არ შეიძლება და საერთოდაც, დახვეწილად უნდა მოიქცე. იგივე ითქმის მაღალ ქუსლებზე, რომლებიც ჩემს შემთხვევაში სულაც არაა მაღალი, მაგრამ მე მაინც მიქმნის დისკომფორტს ანინა ვერ იტანს მზრუნველობას
კითხვას: ხომ არ დაგეხმარო? მე შეურცხყოფად ვიღებ ასიდან ოთხმოცდაათ შემთხვევაში, დანარჩენ 10 შემთხვევაში, უბრალოდ სხვა გზა არ მაქვს და იძულებული ვარ, სხვა ადამიანის დახმარებით ვისარგებლო. სხვა ადამიანების ხარჯზე საქმის გაიოლება უსამართლობად მიმაჩნია. აი, მაგალითად, ბლოგი ისე შევქმენი, რომ არავისთვის მითხოვია დახმარება, არც კითხვები დამისვამს. სანამ საჭირო რამეებს ვიპოვიდი, ძალიან დავიღალე, მაგრამ ხომ ხედავთ, ბოლოს ყველაფერი ვიპოვე. კიდევ.. იმავე მიზეზით ვერ ვიტან ვინმესგან ფულის სესხებას (სულ მგონია, რომ არავის აქვს სინამდვილეში ,,გასასესხებელი ფული” და არავინაა ვალდებული, შენ გამო მოიკლოს რაიმე). ამგვარად, ორივე თირკმელი უკვე გაყიდული უნდა მქონდეს , რომ მეგობარს ფული ვესესხო. სამაგიეროდ, მე თვითონ სულ ვთავაზობ სხვებს ფულად და მორალურ მხარდაჭერას, რომლითაც მართლა სარგებლობენ ხოლმე. ხანდახან ბოროტადაც. მერე კიდევ ვფიქრობ, ეს ხომ არაა ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც მეგობრები ჯერაც მყავს–მეთქი რამდენჯერ მიფიქრია შეყვარებული წყვილების დანახვისას: არა, არა, მე ეს არ დამემართება, მე ხომ შტერი გოგონა არ ვარ, რომელსაც სიყვარულის იდეით ზრდიან და რომელიც ყველაფერში ,,საყვარლობებს” ეძებს, პლუშის დათუნიით დაწყებული დაცვის ბიჭით დამთავრებული. თუმცა რაც არ უნდა მოსალოდნელი იყოს, მაინც დამემართა (საკუთარი თავი მძულს ამბის ასეთი ბანალური განვითარების გამო: მთავარი გმირი იმას ჩადის, რაზეც ამბობდა, არასდროს ჩავიდენო). დამემართა და სერიოზული პრობლემები შემიქმნა იდენტობასთან, რამაც თავის მხრივ უზარმაზარი პრობლემები შეუქმნა ჩემს შეყვარებულს. არის ხოლმე საღამოები, როცა ვზივარ დაღონებული და ვამბობ: ჩემს თავს ვეღარ ვცნობ, სადაა ჩემი უდარდელობა. ამის ატანა შეუძლებელია. რატომ, რატომ ვარ ასე. ის კიდევ დაღლილი მიყურებს და მეუბნება:კარგი რა, კარგი რა. ეს ხომ გავიარეთ უკვე. არადა არაფერიც არ გაგვივლია. როგორც ჩანს, ჩემს ორგანიზმს ემოციური ტკივილისგან დასაცავად საოცარი რეაქცია გამოუმუშავდა: არაფრით უშვებს ,,სახიფათო” ობიექტს ახლოს. ასე, რომ სითბოს გამოვიჩენ თუ არა, ძალიან ცხადად ვხედავ, როგორ მენგრევა თავზე წლობით ნაშენები საკუთარივე თავი. მოდი, მეტს აღარ გავაგრძელებ, თორემ ძალიან დავიგრუზე. რაც შეეხება კითხვას: როდის დაიდება სექსები. პასუხი მარტივია: რა თქმა უნდა, მალე. მანამდე კი ნძრევას მივაწვეთ.
|
